Αντιγόνη Μαυρομμάτη: «Είμαστε η φωνή της κάθε συναδέλφισσας που βιώνει την εκμετάλλευση»

Παραθέτουμε αναλυτικά την πολύ ενδιαφέρουσα και μεστή τοποθέτηση της Αντιγόνης Μαυρομάτης, μέλους της Κεντρικής Διοίκησης του Συνδικάτου και του ΔΣ του St. George Lycabettus Hotel, στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση:

«Συναδελφισσες και συνάδελφοι,

Η σημερινή Γενική μας Συνέλευση γίνεται πριν κλείσει μια ακόμα τουριστική περίοδος που χαρακτηρίστηκε από τη γνωστή συνταγή των κερδών και της εκμετάλλευσης, των χαμηλών μισθών και της εξαντλητικής δουλειάς, των πετσοκομμένων δικαιωμάτων και της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών. 

Σε αυτό το Συνδικάτο αποτελεί πάντα θέμα μείζονος σημασίας, τόσο το ζήτημα της γυναικείας ανισοτιμίας όσο και οι διάφορες εκφράσεις βίας, εργοδοτικής και κρατικής,  που δυστυχώς συναντάμε συχνά και επιβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά για αποκάλυψη της σαπίλας που υπάρχει σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και καταπίεσης. 

Για όλα τα περιστατικά που προέκυψαν, για το βαρύ κόστος που πληρώνουμε όλες οι εργαζόμενες στον κλάδο από τους δεκάδες αντεργατικούς νόμους και την απουσία ολόπλευρης στήριξης έτσι ώστε να μπορούμε να τα βολεύουμε με όλους τους ρόλους που μας έχει φορτώσει αυτό το βάρβαρο σύστημα το Συνδικάτο βρέθηκε αμέσως στο πλευρό των γυναικών, με παρεμβάσεις, με δυναμικές κινητοποιήσεις, με παρουσία στις Επιθεωρήσεις Εργασίας αλλά και με εκδηλώσεις που οργανώθηκαν για να σταθούμε στις πραγματικές αιτίες του φαινομένου να αναδείξουμε το ταξικό του πρόσημο, τα στοιχεία που δείχνουν ότι θύματα είναι κυρίως γυναίκες ευάλωτες, οικονομικά εξαρτημένες, μετανάστριες και μητέρες που παλεύουν μόνες και βέβαια  να μεταφέρουμε το ελπιδοφόρο μήνυμα του συλλογικού αγώνα, της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης καλύτερων όρων εργασίας και της μαχητικής στάσης ζωής. 

Είναι αμέτρητα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωπες καθημερινά, έλλειψη μέτρων προστασίας και ασφάλειας, εντατικοποίηση που τσακίζει κόκαλα, πολυαπασχοληση σε 2 και 3 πόστα, εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες που πληθαίνουν, αλλαγές βαρδιών και κομμένα ρεπό, η απόλυτη ομηρία των συμβάσεων που πάει παρέα με τα εκβιαστικά διλήμματα, η εργολαβική διαμεσολάβηση που έχει εξαπλωθεί και η τρομοκρατία της στέρησης του μεροκάματου, η δυσμενής μεταχείριση για να σου κοπεί ο αέρας, ο ταπεινωτικός έλεγχος και κερασάκι στην τούρτα οι κακοποιητικές συμπεριφορές, από τη λεκτική βία έως τις προσβολές και από τα χυδαία σχόλια έως τη σεξουαλική παρενόχληση. 

Σήμερα από το βήμα της Γενικής μας Συνέλευσης δεν είμαι μόνο η Αντιγόνη, που φεύγει παραπατώντας από κάθε βάρδια… γιατί στο όνομα της ισότητας, που τόσο τους βολεύει, έρχεται αντιμέτωπη με το «όποια δεν σηκώνει παραμάνα, να αλλάξει επάγγελμα»

Είμαι η Χριστίνα  που ημιλιπόθυμη, μετά από 20 δωμάτια, έζησε τον εκδικητικό εξευτελισμό του διευθυντή. 

Είμαι η Θεοδώρα που δέχθηκε την παρενόχληση αλλά και την ανοχή της από την εργοδοσία. 

Είμαι η  Ελένη η καμαριέρα που δεν έπαιρνε το ανθυγιεινό επίδομα. 

Είμαι η  Μαρία, η λαντζιέρα, που άκουσε «Αν δεν δουλέψεις το ρεπό σου, αν δεν βάλεις πλάτη τώρα που το χρειαζόμαστε, πώς περιμένεις να σου ανανεώσουμε τη σύμβαση;» 

Είμαι η Ναταλία, η καθαρίστρια που της είπαν « δεν θα φύγεις αν δεν τελειώσεις τις δουλειές, αλλιώς θα βρούμε άλλη, που μπορεί» 

Είμαι η Κατερίνα η μαγείρισσα που τελευταία στιγμή μαθαίνει ότι θα δουλέψει αύριο βράδυ και μεθαύριο πρωί, γιατί έτσι είναι η δουλειά μας απρόβλεπτη. 

Είμαι η Άννα που παραπονέθηκε για τα σπαστά ρεπό και της απάντησαν «προβλέπεται από τη σύμβαση». 

Είμαι η φωνή της κάθε συναδέλφισσας: 

Της Σίσσυς, της Μάγδας και της Έφης, της Ντίνας που βλέπει τις συνθήκες της δουλειάς και της ζωής της να επιδεινώνονται, σε έναν κλάδο με αμύθητα κέρδη, ρεκόρ αφίξεων και εισπράξεων που βλέπει να ξεφυτρώνουν μικροί και μεγάλοι δράστες στους χώρους δουλειάς αλλά και πολλοί που τροφοδοτούν και ενισχύουν αυτή την κατάσταση με τη στάση τους. 

Και είναι αυτή η κατάσταση…που σε τίποτα δεν ταυτίζεται με « εξομάλυνση των εργασιακών σχέσεων ούτε με εργαζόμενους που έχουν ρυθμισμένους όρους αμοιβής και εργασίας», όπως δήλωσε η Ομοσπονδία μας όταν η Κλαδική μας σύμβαση κηρύχθηκε υποχρεωτική.  

Δώσαμε έναν μεγάλο αγώνα διαρκείας πέρσι κατακαλόκαιρο, μέσα και έξω από τα ξενοδοχεία, για να υπογραφεί μια σύμβαση που μας αξίζει. 

Και έπειτα όμως έξω από το υπουργείο Εργασίας, φάγαμε χημικά κατάμουτρα, άνοιξαν κεφάλια, είχαμε προσαγωγές…. παλεύοντας για την υποχρεωτικοτητα, και ας μην είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι από αυτή τη σύμβαση. 

βαρύ το φορτίο του -15% από το 2012 και εμπεριέχει μπόλικο θράσος να μιλάνε για αυξήσεις, όταν οι μισθοί μας βρίσκονται στα επίπεδα του 2011. 

Βαρύτερο να παραδίνουν κάθε φορά ένα- ένα  τα κατακτημένα με θυσίες δικαιώματα μας, το 8ωρο, το 5θημερο, τα συνεχόμενα ρεπό μας 

Γιατί η διευθέτηση του χρόνου εργασίας που πέρασε ο νόμος Χατζηδάκη δεν ήταν αίτημα κανενός εργαζόμενου, ήταν απαίτηση των επιχειρηματικών ομίλων, την οποία η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας μας έτρεξε ως λαγός να ικανοποιήσει πρώτη και καλύτερη και αποτέλεσε βολικό παράδειγμα για την κυβέρνηση  

Και τώρα μπροστά στον τελευταίο άθλιο νόμο του Γεωργιάδη , δεν χρειάστηκε για την Ομοσπονδία, τη στοιχιζομενη στη γραμμή της ΓΣΕΕ, να διαμορφωθεί αγωνιστικό κλίμα.  

Δεν είδαν πουθενά πρόβλημα οι συνάδελφοι;  Ούτε στις 13 ώρες δουλειάς, ούτε στις άδειες μας, ούτε στην εξάμηνη δοκιμαστική περίοδο, ούτε στις συμβάσεις μηδενικών ωρών; Πήγαν στη Βουλή και επισήμαναν μόνο ότι ο κλάδος μας αποκλείστηκε από την προσαύξηση του 40% για την 6^η μέρα ….  

Δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να δουλεύουμε την 6^η μέρα γιατί μας έχουν ήδη σακατέψει 

Δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να δουλεύουμε 13 ώρες  

Δεν είδαν πρόβλημα ούτε στην ποινικοποίηση των αγώνων μας και τα βαριά πρόστιμα; 

Δεν είναι μόνο  

• Απογοητευτικά τα στοιχεία από την συζήτηση καταγγελιών στο ΣΕΠΕ 
• Παραμύθι με άσχημο τέλος η ισότιμη συμμετοχή και εκλογή γυναικών σε καίριες θέσεις 
• Κακόγουστο αστείο η υποχρέωση των επιχειρήσεων να υιοθετούν πρακτικές πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας, όταν 6 στους 10 καταγγελλόμενους είναι οι ίδιοι οι εργοδότες ή οι διευθυντές τους  

Οι κάθε λογής προστάτες της βιωσιμότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων ενδύονται κάπου κάπου και τον μανδύα του προστάτη των γυναικών  γιατί η κακοποιημένη γυναίκα έχει χαμηλή παραγωγικότητα , αφήστε που η περίθαλψη, η ψυχολογική υποστήριξη, τα νομικά έξοδα και οι μέρες αδείας που θα χρειαστεί είναι κόστος… 

Οι γυναίκες του κλάδου  

Ξέρουμε καλά ποιοι κατεδαφίζουν τα δικαιώματα μας, 

Ποιοι μας καταδίκασαν στην ευελιξία, ποιοι μας πέταξαν έξω από τα Βαρέα, ποιοι μας αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης, ποιοι μας στέρησαν το Εφάπαξ  

και πρέπει να τους τιμωρήσουμε και αυτούς και τα συνδικαλιστικά τους στηρίγματα  

Δυναμώνουμε λοιπόν το Συνδικάτο μας, για να μεγαλώσει η δράση μας μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, για να φουντώσει η διεκδίκηση  

Ως φθηνότερο καύσιμο στην κερδοφορία τους, εμείς οι γυναίκες είμαστε αυτές που μπορούμε να αναφλεγούμε πρώτες! 

Ενισχύουμε τη ΔΑΣ, τη δύναμη που βάζει πάντα στο επίκεντρο τις ανάγκες μας!